Geen blauwe tenen meer!

Hilde kwam 3 dagen les volgen met haar konikpaard Jull. Tijdens de eerst les bleek al gauw dat Jull heel gevoelig was.

Hilde leerde o.a. hoe ze met subtiele lichaamstaal kan communiceren met Jull en hoe belangrijk de juiste timing is.

Jull communiceerde van zijn kant ook heel duidelijk met ons.  Voor Jull was het heel erg belangrijk dat er rekening gehouden werd met zijn grenzen en dat daar duidelijk respect voor getoond werd.

Daarom besteedden we veel tijd aan de tweede connectie-oefening “De ont-moeting”, dat gaf Jull het vertrouwen dat er ook naar hém geluisterd werd.  Na een eerste ont-moeting zei Hilde:”Dit is de eerste keer dat Jull zich laat benaderen door iemand die hij niet kent”.

Lees hier Hilde’s getuigenis:

“Jull was net geen drie toen ik hem kocht van Natuur en Bos, waar hij is geboren in een natuurreservaat en 3 jaar in “semi-vrijheid” en “semi-wildernis” doorbracht.  De laatste 2 jaren in een klein groepje – uit de grote kudde gestoten – hengsten.

Hij werd gebeten, getrapt, weggejaagd en moest daarom noodgedwongen het reservaat verlaten. Hij werd me dan ook voorgesteld als “erg onderdanig”.

Bij zijn “mensmaking” lette ik er dan ook specifiek op om hem vooral niet te bruskeren, beloonde hem veel en al snel kregen we een , in mijn ogen, goede band. Een jaar later, en Jull zadelmak en al wat kleinere ritten meegelopen, kwamen meer en meer dominante trekjes naar boven: snel bijten als je hem voorbij liep, in mijn zakken zitten tijdens het verzorgen/werken, me duwtjes geven en me aan de leidkoord gewoon voorbij lopen.

Ook het rijden vlotte niet zo goed meer, vooral in de rijbak begon Jull zijn eigen wil op te leggen. Neem daarbij dat ik zelf geen erg zekere , maar eerder bange ruiter ben, dan was het duidelijk dat het hoog tijd was voor een gepaste aanpak!

Via een kennis kwam ik bij Karine terecht.  Tijdens de lessen voelde ik dat Karine een enorme kennis heeft die ze op een manier aanwendt die écht succes heeft bij paarden én dat ze het ook verstaanbaar kan uitleggen.

Het allerbelangrijkste wat ik geleerd heb, is dat je ook een hechte band kan hebben met je paard, waarbij hij jou als meerdere ziet en respect voor je heeft, maar desondanks toch heel erg graag heel dicht in je buurt wil zijn: hij volgt me nu los, op de weide, niet meer om in mijn zakken te duiken, maar gewoon om bij me te zijn.

Als ik stop, stopt hij keurig, net buiten de denkbeeldige lijn van de “eigen ruimte”. Geen blauwe tenen meer, geen getrek of geduw. Ik kan nu met een emmer voer of pak hooi de wei opgaan zonder dat het uit mijn armen wordt gerukt. Ook bij het longeren is alles heel erg veranderd en dat maakt het werken en gewoon samenleven met Jull nu zoveel prettiger.“

Longeren

Een week na de lessen stuurde Hilde mij een mail, ivm het longeren.  Een “probleem” die ze nl ondervond voor ze de bij mij kwam, was dat Jull niet wou vertrekken op de volte bij het longeren, hij bleef haar altijd aankijken en leek niet te snappen wat de bedoeling was, wat ze ook probeerde. Daar hebben we natuurlijk ook aan gewerkt tijdens de trainingsdriedaagse. 

Lees hier haar mail:

“Omdat het gisteren heel goed ging, bij het ontmoeten, jouw plaats is mijn plaats , drijven/sturen en onmiddellijk erna toch kunnen ontmoeten en groomen, en zelfs dat hij me naliep of naar me toe kwam, heb ik gisteren ook even “gelongeerd”.

Ik had de longe genomen en die laten ruiken, dan over zijn schouder naar zijn rug toe gewreven en over de achterhand, dat ging supergoed. Dan heb ik er heel goed op gelet naar waar mijn navel wijst, want dat is toch blijkbaar een subtiel teken dat heel juist moet zitten bij Jull.

Heb een paar keer te erg in zijn richting meegegaan, zodat hij dus mijn zijkant zag, en hij stopte direct. Teveel naar voor komen idem. Ik moet dus echt heel aandachtig zijn en erg goed op die kleine dingen letten, maar dan ging het echt wel heel goed, zo goed heb ik hem nooit kunnen longeren, en hij liep heel relax.

Hij wou een paar keer stoppen, om zich dan ook dwars naar mij toe te keren (hoofd naar mij-achterste weg) maar dan was ik er op tijd bij om met de zweep een tikje op de grond te geven, en dan was hij weer voorwaarts weg, .. heerlijk gewoon. En op de 2 kanten.”

Ik wens Hilde en Jull nog veel plezier samen!