Wijken voor fysieke hulpen, maar dan wel met gevoel!
Het paard leren om te wijken voor fysieke hulpen (= directe druk) is niets anders dan het paard leren dat als je ergens op zijn lichaam lichte druk zet, via het halster of met je handen, het paard wijkt voor die druk. Bv: ik plaats mijn vingertoppen op de borst en ga dan heel subtiel duwen. Het paard kan hier op verschillende manieren op reageren:
1. Niets doen
2. Ertegenin gaan = terug duwen
3. Wijken voor de druk = erin meegaan en rustig achteruit stappen.
4. Ontwijken van de druk
In geval 1 is het vaak zo dat het paard het gewoon nog niet begrijpt. Hij weet dus nog niet hoe hij op jouw druk moet reageren. Of hij kent dit wel al, maar vindt het zelf voor de een of andere reden nu niet nodig om te wijken (dan zal jij de juiste motivatie voor hem moeten vinden), of (en daar heb ik het straks dus over) je werkt te mechanisch.
In geval 2 is het vaak zo dat er te plots, teveel druk gebruikt wordt. Een reflexmatige reactie is dan dat het paard zal tegenduwen. Maar dat doen niet alleen paarden. Ook wij doen dit. Stel je maar eens voor dat iemand jou plots een duw tegen je borstkas geeft. Dan duw jij in een reflex terug omdat je uit balans geduwd wordt. Paarden doen dit ook, ze gaan dus ook onmiddellijk tegenduwen als je te plots teveel druk gebruikt. Het kan ook zijn dat het paard dit zo aangeleerd is geweest door een onzorgvuldige training. Het paard heeft hier geleerd dat de druk wegvalt als hij er eerst tegen ingaat.
In geval 3 heeft het paard geleerd dat wanneer je lichte druk zet, het hiervoor kan wijken. Sommige paarden doen dit uit zichzelf al, wanneer ze heel gevoelig zijn, maar dan enkel als jij ook gevoelig werkt! Want “wijken voor fysieke druk” is niet hetzelfde als “fysieke druk ontwijken”.(geval 4)
Het verschil zit hem in het gevoel!
In mijn lessen komt het soms voor dat ik toon hoe je wijken voor fysieke druk kan aanleren en dat het paard eigenlijk vrij snel “mee” is. Het paard wijkt voor subtiele druk. Echter als de eigenaar dan probeert, dan lukt het niet.
Of ik laat iemand oefenen op mijn eigen paard. Mijn paarden kennen dit goed en wijken dus voor zeer lichte fysieke druk. Toch gebeurt het dat wanneer iemand anders het dan probeert, het paard helemaal niets doet. Hoe komt dit, vragen ze dan.
Maar het verschil zit hem in het gevoel! Je kan nl “mechanisch” werken, of je kan “met gevoel” werken.
Als je “mechanisch” bezig bent dan weet je precies hoe je iets moet doen, op fysiek niveau. Het is die en die beweging, op die plaats, in die richting, met die focus. Maar énkel dat is een mechaniek, het is een robotachtig iets.
Terwijl als je “met gevoel” werkt, dan maak je dezelfde “mechanische” bewegingen, maar je legt er sensitiviteit in. Je bent je bewust van je positieve intentie. Je doorvoelt = je voelt verder dan gewoon het punt dat je aanraakt, je voelt naar het wezen van het paard toe. Jij vraagt nl niet aan het lichaam van het paard om te wijken voor druk.
Je vraagt het aan de geest van het paard: “Wil jij beslissen om te wijken voor deze druk?” Als de geest van het paard JA zegt, dan volgt zijn lichaam. Als je goed “doorvoelt” wat er onder je vingers gebeurt, dan zal je de minste verplaatsing onmiddellijk voelen en zal je daarop reageren door druk te lossen.
Je timing wordt dus beter, dus de beloning is effectiever en het paard leert dus sneller.
En zo gebeurt het dan wanneer een paard eerst geen voet verzet, omdat men te mechanisch/te technisch bezig is, het dit wel doet als er “wijken voor fysieke druk met gevoel” gevraagd wordt!