Lezersvraag CAP: "Herkent mijn paard mij nog?"

Lezersvraag CAP: "Herkent mijn paard mij nog?"

In de vragenrubriek van de CAP vroeg een lezer mij in over in hoeverre een paard iemand herkent die hij een hele tijd niet meer gezien heeft.  Lees hieronder het antwoord op deze vraag.

De vraag

“Een jaar geleden verkocht ik mijn paard. Hij staat nu ergens in Tsjechië. Na een lange zoektocht heb ik hem teruggevonden. Nu vraag ik me af: herkent mijn paard mij nog? Ik wil hem terug zien,  maar er staat  me een lange trip te wachten. Dat heb ik er graag voor over, maar ik ben natuurlijk wel benieuwd of mijn paard me nog zal herkennen!  Raakt hij niet in de war als hij me ziet én herkent?  Met andere woorden: is het wel een goed idee om een verkocht paard op te zoeken?  Hoelang heeft een paard nodig om te wennen en zich te hechten aan een nieuw omgeving?”
R. H.

Mijn antwoord

“Uit eigen ervaring en horen vertellen blijkt dat  paarden hun eigenaars herkennen, zelfs na verschillende jaren van gescheiden zijn.   Er zijn verhalen van mensen die al 5 jaar hun paard niet meer gezien hadden en die bij het naderen van de weide, toen het paard hun opmerkte, het paard begon te hinnikken en naar hen toe kwam gelopen.

Ook paarden die heel zenuwachtig worden omdat ze hun vroeger baasje horen en/zien maar niet naar hem toe kunnen omdat ze bv in een box staan. Maar ook omgekeerd ken ik gevallen van paarden die weglopen bij het terugzien van een persoon die hen slecht behandelde, ook al is dit een hele tijd geleden.  Dus volgens mij zal jouw paard je wel herkennen en indien je een goede band had, zal jouw paard hoogstwaarschijnlijk ook contact willen zoeken.

Mijn eigen paard had een jaar haar eigenaar niet meer gezien.  Toen deze man op het erf kwam was mijn paard aan het grazen en kon ze hem niet zien. Toen hij haar naam riep hoorden we haar onmiddellijk hinnikken en kwam ze naar het erf gelopen.  En dit dus zonder dat ze hem zag, dus alleen maar omdat ze zijn stem herkende.

Eigenlijk is dit niet zo vreemd.  Paarden zijn kuddedieren en sociale dieren en zijn in staat om sterke vriendschapsbanden aan te gaan.  Sterker nog: ze hebben deze vriendschappen nodig om zich goed te voelen.  Net als wij.  Wij hebben op dat vlak veel gemeen met paarden.

Paarden die weggeweest zijn, worden vaak gewoon weer in de groep opgenomen zonder dat er weer gediscussieerd moet worden over rangorde.

Zo was er hier een pensionpony weggegaan die 3 jaar in onze vaste groep paarden zat.  Toen hij een jaar later nog eens terugkwam voor een training hebben we hem onmiddellijk in de kudde gezet om te kijken wat er gebeurde.  Wat bleek: hij liep recht op de bak af waar hij vroeger eten kreeg.  Niet naar de bak waar de anderen uit aten, echt naar “zijn” bak.  De andere paarden gingen contact zoeken, snuffelden wat aan hem, liepen hem wat achterna en dat was het dan.

Ze gingen gewoon samen, net als vroeger, gaan grazen.  We observeerden hoe het zat met oa de rangorde en het was echt mooi om te zien dat ze nog allemaal wisten hoe het in mekaar zat “toen”.   Zo werd er totaal niet meer gediscussieerd ,  terwijl dat 4 jaar terug bij aankomst van deze pony toch wel een een tijd duurde voor er rust in de kudde was.  Dus ze wisten allemaal nog hoe de verhoudingen tussen elkaar was.

Ook de vriendschappen kwamen naar voor:  de pony ging gewoon weer bij dezelfde paarden staan waar hij vroeger ook het meeste aansluiting bij zocht.  Dus dit is voor mij ook nog eens een bewijs dat ze elkaar heel goed herkennen en zich perfect herinneren, wanneer ze ermee geconfronteerd worden, hoe het was.

Een paard kan heel snel wennen aan een nieuwe omgeving en nieuwe paarden.  Soms kan je een paard niet meer scheiden van een ander paard na amper een paar uur dat samen te lopen.  Een ander paard heeft meer tijd nodig. Ook dat is net als bij mensen.

Of het paard in de war zal zijn door de komst van zijn eigenaar, dat weet ik niet.

Ik geloof dat een paard verdriet kan hebben als hij gescheiden wordt van zijn beste vriend (zijn pair-bond bv).   Dit is dan een gevoel in het moment, een gemis, waardoor het paard zich ook verdrietig kan voelen of depressief.  Bachbloesems kunnen daarbij helpen.

Maar heel zeker weten hoe een paard bepaalde dingen ervaart, lukt jammer genoeg niet.  Spijtig dat we niet in de geest en het lichaam van het paard kunnen kruipen, al zou het maar eens voor een dagje zijn… ”

Heb jij ook een verhaal over een paard dat jou herkende nadat het jou een hele tijd niet meer zag?  Of een verhaal dat aantoont dat paarden mensen en dieren uit het verleden herkennen?  Deel het hieronder!  Het is heel fijn om zulke verhalen te lezen!

samantha
Door

samantha

op 19 Jun 2012

hey mijn paard was 2j spoorloos. uiteindelijk vind de nieuwe eigenaar daar mij op facebook, en zo heb ik 2j terug weer happy terug gezien. ik had hem toen ie klein was geleerd om op zijn naam te reageren als ik hem riep en dan af komen rennen. dus 1e keer na 2j hem terugzien deed ik dit weer en happy riep terug en kwam afgerend :) ik helemaal blij, hij wist het duidelijk ng wie ik was :) grtjs

Karine Vandenborre
Door

Karine Vandenborre

op 19 Jun 2012

Hallo Samantha, bedankt voor jouw mooie verhaal!

De Vos Liliane
Door

De Vos Liliane

op 20 Jun 2012

7 jaar heb ik mijn paard waarmee ik een bijzondere band had niet meer gezien en de eerste keer dat ik hem terugzag kwam hij direct naar mij toe en hoorde hij mijn stem reeds van ver omdat ik hem toeriep zonder hij mij zag natuurlijk twijfelde ik een beetje of hij mij wel herkende en nu ik jou mail gelezen heb Karine weet ik het zeker en zelfs als ik de naam van mijn dochter noem reageert hij ook want zij heeft hem drie jaar getraind en dan bereden ook dank u wel Karine xxxxxxxxxxx

Karine Vandenborre
Door

Karine Vandenborre

op 20 Jun 2012

Dat zal wel een heel speciaal gevoel geweest zijn Liliane, om te merken dat je paard na jou 7 jaar niet gezien te hebben naar je kwam toegelopen als je hem riep! Wie durft nu nog zeggen dat paarden zich geen mensen herinneren... Ik ken ook een verhaal van een paard dat 20 jaar gescheiden werd van zijn beste maatje, toen hij na 20 jaar in de kudde gezet werd waar zijn maatje toe behoorde, herkenden ze mekaar van ver, en zochten onmiddellijk contact. Ze waren volgens het verhaal heel blij om elkaar terug te zien, en weken geen seconde van elkaars zijde vanaf dat moment, net zoals 20 jaar geleden...

tessa broeders
Door

tessa broeders

op 20 Jun 2012

Mijn Fjord Dinky had na een verhuizing zijn grote vriend Ganty een IJslander al een paar jaar niet meer gezien. Toen we elkaar eens troffen bij een rit stond Ganty al op het terrein toen ik met de trailer kwam aanrijden, bij het afladen hinnikten Ganty en Dink naar elkaar en wist Dinky niet hoe snel hij bij Ganty komen moest! Hij wurmde zich tussen de andere paarden door om zich heel resoluut naast zijn oude vriend te zetten. Ze hebben elkaar die dag niet uit het oog verloren! Het was mooi om te zien maar ik realiseerde me ook enorm wat wij onze paarden soms ook aandoen. We doen maar he?!

karine
Door

karine

op 23 Jun 2012

Heel mooi toch hoe paarden sterke vriendschappen hebben die tijd en afstand overwinnen!

Yuness Adams
Door

Yuness Adams

op 23 Jun 2012

Ik was op bloso kamp geweest en vond een paard zeer tof, het klikte toen ook op kamp tussen mij en het paard, na 5 maand zagen mocht ik hem kopen van mijn ouders en heb ik hem uiteindelijk terug gevonden, hij herkende me toen nog, hinnikte,... Dit was super en toen heb ik hem ook gekocht, maar nu weer verkocht voor een ander paardje. Hij staat bij mijn nieuw paard in de kudde, als ik in de kudde komt, komt hij nu soms nog af en richt die meteen zo'n leuke blik op:)

Lotte
Door

Lotte

op 13 Sep 2012

Hoi hoi, Al heel lang geleden heb ik ooit een draversmerrie verzorgd, Mariska. Wij hebben haar weer opnieuw ingereden, de aandacht gegeven die ze zo graag wilde hebben en hebben erg genoten van haar. Mijn moeder en ik waren gek op haar. We wisten dat ze te koop stond toen, maar we kwamen op een dag en toen bleek het paard al opgehaald te zijn door de nieuwe eigenaar.. verkocht.. Wat was ik er kapot van. Ik was een jaar of 10 gok ik. Het enige wat we wisten was dat ze naar een makelaar in Putten was verkocht, mijn moeder heeft elke makelaar in Putten en in de omgeving gebeld en uiteindelijk hadden we de nieuwe bazin gevonden, na 4 maanden.. En we zijn kort daarop bij Mariska wezen kijken.. Ik stond bij het land, riep uit volle borst haar naam en jahoor, koppie ging omhoog, ze draaide zich om.. Bleef staan kijken, hinnikte en zette toen een ferme draf in en uiteindelijk in galop naar het hek. We hadden geen afscheid kunnen nemen, mijn moeder en ik, en dat hebben we die dag kunnen doen. Ze stond op een mooie en fijne plek bij het bos, met een lieve bazin. Het is nu alweer zoveel jaar geleden (ben inmiddels 23 jaar), maar het staat me nog zo bij. Bepaalde paarden laten een stempel achter bij je, hebben je wat meegegeven. Nu was het niet zo dat we elkaar al jaaaaren niet hadden gezien, er zat slechts 4 maanden tussen, maar toch vind het typerend. Iedereen zou haar naam kunnen roepen, maar aan de toon en klank pikken ze je er feilloos uit. Ik denk dat door de sport, mensen te weinig waarde hechten aan de band met hun paard. Een oranje lint is mooi, maar dat jij hebt kunnen samenwerken met je paard is NOG mooier.. Ik denk dat dit onderschat wordt en te oppervlakkig over gedaan wordt, hierdoor zien mensen niet dat een paard bepaalde behoeftes niet kan uitvoeren, zoals vrije uitloop, sociaal contact, kunnen grazen.. Ik zag dat mijn paard niet happy was op stal, veel onrust, herrie, warm achterin. Ik had kunnen denken: niet aanstellen of het zal wel meevallen of het paard is er voor mij.. Maar het deed wat met me, als ik merkte dat mijn paard niet zichzelf was, ogenschijnlijk relaxed en blij was, maar eigenlijk meer 'afstompte'.. Ze staat nu bijna twee weken op een vrije uitloopstal en heb gezien wat voor verschil dit kan betekenen voor haar. En ze staat ver weg, dus ik kan niet vaak komen, maar als ik er ben is ze net zo blij me te zien als de week ervoor! Ik heb het idee dat ik haar wat heb teruggegeven, namelijk haarzelf. Liefs, Lotte

Karine Vandenborre
Door

Karine Vandenborre

op 13 Sep 2012

Hallo Lotte, bedankt voor jouw mooi verhaal!

Carline
Door

Carline

op 28 Sep 2012

Mijn verhaal gaat over een paard dat een ander paard herkende. Mijn eerste Arabische fokmerrie had vroeger in Engeland in een kudde geleefd, en haar laatste veulen was pas op 6-jarige leeftijd van haar gescheiden geweest. Een jaar later belandden moeder en dochter toevallig bij dezelfde hengstenhouder om daar gedekt te worden. Die hengstenhouder had zijn handen vol om de jonge merrie uit de wei te halen: haar moeder nam haar in bescherming en ging er vandoor met de hele kudde als iemand haar dochter naderde. Ze onthouden idd ook lang: ben na bijna een jaar tussentijd weer op een paard gaan zitten dat ik vorig jaar zadelmak maakte, en toen ik mijn been overzwaaide, kwam hij aan dat been snuffelen. Hij wist nog: op dat moment kreeg ie vorig jaar een snoepje (was ik helaas vergeten,ocharme, heeft ie het zonder snoepje moeten doen :) )

karine
Door

karine

op 28 Sep 2012

Schitterend toch hé, die verhalen!!

Lieze
Door

Lieze

op 23 Jun 2013

Met mijn verzorgpony, Sacha, had ik een goede band opgebouwd. Toen ik voor het eerst in een nieuwe stal kwam, nadat ik 6jaar in een manege had gereden, werd Sacha mij aangeboden, omdat ze wat verwaarloosd werd, niemand deed er echt iets mee. Haar vacht was echt dof, en ze stond daar zielig in een stalletje. Dus toen heb ik mij met haar bezig gehouden. Ik heb haar toen heel veel gekuist, na een tijd blonk haar vacht heel mooi. Ik ben met haar ook veel gaan wandelen, omdat ze uiteindelijk wat te klein werd voor mij. En zo hebben wij een band opgebouwd, op het einde kwam ze in galop naar me toe als ik in de wei kwam. Dat was zo een fijn gevoel. Maar plots kreeg ik telefoon dat ze was verkocht, ik was er echt kapot van, ik heb dagen gehuild. Ze was verkocht aan een kinderboerderij. Ik had zelf geen afscheid kunnen nemen. Ik ben een lange tijd niet gaan kijken, omdat ik schrik had dat ze er niet meer zou zijn, want ze was al wat van ouderdom. En men wist ook niet zeker of ze in de kinderboerderij haar gingen houden en of ze wel eerlijk waren geweest dat ze haar aan de kinderboerderij hadden verkocht. Maar na een jaar ben ik toch eens gaan kijken. Daar stond ze dan, tussen andere paarden en pony's. Ik was ontzettend blij om haar te zien en ze kwam direct af toen ze mij zag. Eerst kon ik er niet bij, maar ik ben dan gaan vragen of ik er bij mocht. Het was een heel blij weerzien. Ik ben dan ook nog een paar keer terug geweest. Ik mis haar echt nog elke dag.

LYCKE Maryse
Door

LYCKE Maryse

op 04 Aug 2013

Beste Alhoewel u me niet kan helpen, voel ik toch de behoefte om even mijn verhaal bij u te doen. Ik heb gedurende 6 jaar een friese merrie gehad. Ik had haar gekocht voor mijn vriend toen ze 8 maanden was en al heel snel hadden we beiden een zeer hechte band met haar. Mijn vriend bereed haar en ik deed de verzorging (door een spierziekte kon ik haar niet berijden) zoals haar regelmatig wassen en borstelen en heel veel knuffelen. Mijn vriend en ik gingen ook regelmatig met haar wandelen in de koets. Zes jaar later, veranderde mijn vriend en had in niets nog zin, ook niet in Zeppe. Tot mijn groot verdriet wilde hij haar verkopen. We zijn dan ook uit mekaar gegaan. Het duurde 8 maanden tot Zeppe verkocht werd, dik tegen mijn zin maar ik kon niet anders, stond met mijn rug tegen de muur; had geen weide en kon alleen niet voor haar zorgen. De nieuwe eigenaar beloofde heilig dat ik zo dikwijls als ik wou Zeppe mocht gaan bezoeken. Tot de derde keer, toen werd ik door zijn echtgenote weggejaagd. Ik ben toch altijd blijven gaan en als Zeppe heel achteraan in de weide stond en me zag, kwam ze in galop aangerend en gaf ze me kusjes. Daar kon de nieuwe eigenaar natuurlijk niet tegen; hij is iemand die denkt alles te kunnen kopen met zijn geld maar de liefde van Zeppe is niet te koop. Hij gebruikt haar om in de koets te wandelen, Zeppe heeft niets tekort behalve LIEFDE en bovendien is ze alleen, ze is een gebruiksvoorwerp. Toen kwam de winter en Zeppe zat binnen in de stal en ik kon niet meer gaan kijken.Toch ging ik regelmatig langs, en riep buiten haar naam en hoorde haar meteen hinniken en stampen in de box ... Ze heeft daar 8 maanden gezeten, het duurde tot juni eer ze terug de wei in ging en ik haar terug zag. Ondertussen heb ik de hele tijd getreurd, kan het niet te boven komen. Bovendien heb ik ernstige gezondsheidsproblemen waarvan ik niet zal genezen... Ik ben beginnen zoeken naar oplossingen en vond iemand bij wie ze in de wei mocht en die de zorg op zich wil nemen. Begin mei ging mijn ex-vriend de eigenaar opzoeken met de vraag om Zeppe terug te kopen (hij vertelde hem ook over mijn gezondheidstoestand en het feit dat ik zo treur). De eigenaar wilde niet verkopen maar als ik een ander gelijkaardig paard kon vinden, dan was hij bereid om te ruilen. Ik had terug hoop en begon te zoeken. Ik heb dan ook een ander paardje gevonden, zeer goede papieren, bereden en ingespannen (enkel en dubbel). Toen mijn ex-vriend belde om te zeggen dat ik een paardje had gevonden zei de eigenaar dat hij niet meer wilde ruilen, hij had zijn hele familie tegen hem... Bovendien hebben ze Zeppe nu verstopt zodat ik haar niet meer kan opzoeken... Ik ben nu vertwijfeld, wanhopig van verdriet en weet niet meer hoe hier een oplossing kan komen. Nochtans zegt men dat onvoorwaardelijke liefde alles overwint... Ik denk dat u mij een beetje kan begrijpen, vermits u toch ook een grote paardenvriend bent, niet? Dank u wel voor het lezen van mijn verhaal. Maryse. P.S. Mocht u misschien toch een oplossing voor me weten ...

Marga
Door

Marga

op 25 Apr 2014

Ongeveer een jaar nadat ik gestopt was met mijn verzorgpaard, reed ik midden in de nacht na een feestje langs zijn wei. Ik vroeg de chauffeur te stoppen en ging naar de rand van de wei en riep zijn naam. Meerdere paarden uit de kudde kwamen kijken en ook hij kwam aangelopen. Toen hij zag dat ik er was joeg hij alle paarden weg, niemand mocht in mijn buurt komen van hem. Hij deed zijn uiterste best om over het schrikdraad heen een knuffel te krijgen, wat gelukkig net aan ging. Nog een jaar later ben ik nog eens terug geweest en heb zelfs nog een rit met hem gemaakt, maar de band die we hadden was helemaal weg er was geen enkel teken van herkenning van zijn kant.

Reactie plaatsen