Van beperkende overtuigingen naar vrijheid!

Hey Karine, heel erg inspirerend! En het mooie is dat je dit niet alleen op de omgang met paarden kan toepassen, maar eigenlijk op alles wat je doet in het leven. Bedankt! Evelyn

Hey Karine, Je hebt helemaal gelijk! Ik laat me ook veel te veel tegenhouden door gebrek aan zelfvertrouwen en faalangst, dacht ook even dat het allemaal niet ging lukken, maar nu zie ik het weer helemaal zitten. Ik geloof zelfs dat ik met de hengst al verbetering zie: veel voorwaartser, ruim en ritmisch over de balkjes, en meer beweging in de rug, meer één geheel. Natuurlijk nog te vroeg om victorie te kraaien, maar ik krijg weer hoop op een tweede verhaal met een happy end. Wie weet wordt mijn droom toch nog werkelijkheid! (Jij weet wat die is, hoeft de rest nog niet te weten, hihi)

Leuk om dit te lezen, want dit is precies waar ik mee bezig ben in de cursus 'je kunt je leven helen'. ik dacht eerst dat ik te 'nuchter' was voor affirmaties, maar als je volhoud, dan merk je vanzelf dat deze toch een groot invloed hebben.

Hallo, Ik vind dat de traditionele manier van omgang met paarden vol zit met beperkende overtuigingen. Ik zie het voortdurend om me heen, hoewel de meeste mensen het wel goed bedoelen en hun paard graag zien. Ik heb zelf ondervonden dat het heel moeilijk is om daarvan los te komen. Het vergt veel moed om de confrontatie aan te gaan met jezelf. De schuld op je paard of op de omstandigheden steken is veel gemakkelijker. Zo kreeg ik jarenlang te horen dat mijn paard lui was. Terwijl ik diep vanbinnen wel wist dat er iets niet klopte, vond ik het veel gemakkelijker om aan te nemen dat dat inderdaad zo was, omdat iedereen het zei. Het heeft me vele jaren gekost voor ik volledig loskwam van deze gedachte. Mijn paard bleek rugproblemen te hebben, en toen deze opgelost waren had hij door de jarenlange pijn een behoorlijke hekel aan werken gekregen. Gelukkig kan ik nu met de hulp van Karine de band opnieuw opbouwen én leer ik al mijn verwachtingen los te laten en genieten van het samen zijn met mijn paard.

Mijn beperkende overtuiging is zonder twijfel de geen-geld-overtuiging. Een goede lesgever vraagt ook een goed centje, en momenteel kan ik dat er niet aan geven. Ik heb dan ook het gevoel dat ik steeds tegen dezelfde problemen blijf aanhikken. Ik ben echter wél een doorzetter, blijf lezen online, bleef boeken lezen en mijn kennis over het correct rijden en trainen van paard vergroten om mijn bijrijdpaard toch zo goed mogelijk te kunnen begeleiden. Dat ben ik haar wel verplicht, vind ik.

heel leuk om te lezen! taal en gedachten kunnen zeker een flinke barriere vormen in je gedrag! Fijn om weer even aan herinnerd te worden!

Bij mij is het op dit moment een ander manier van 'ik kan het niet', omdat er een probleem met mijn spieren is vastgesteld. Ik heb al een tijd niet kunnen rijden omdat de stijgbeugels aan mijn voeten mij enorme pijn bezorgden na 10-15 minuten rijden. Omdat ik het niet kon laten, ging ik eens met barebackpad op m'n paard (iets wat ik door angst veel te weinig durfde in het verleden) en merkte dat dat wel ging. Dus een paar weken 2 keer per week met barebackpad op m'n paard en dan toch weer met stijgbeugels geprobeerd en het ging beter. Net als de laatste keer met m'n voetblessure, een slachtoffer zoeken om m'n paard van een weide van 6 ha te halen en dan grondwerk vanop een krukje :) Wat tot mijn verbazing ook nog super lukte met m'n paardje :) Soms kan het 'ik kan het niet' door lichamelijke kwesties, juist je creativiteit bevorderen en de band met je paard verstevigen, want ik ben altijd enorm in de wolken als m'n paardje merkt dat het niet zo goed met me gaat, maar toch super voor me zorgt :)

Als ik heel eerlijk ben met mezelf moet ik toegeven dat ik mezelf hier (jammer)genoeg kan terug vinden. Ik ben een redelijk stresskip en ik ben zo bang alles fout te doen dat ik het soms dan maar gewoon niet doe. Toen ik mijn paard pas had liep hij me gewoon omver.. Zijn schouder een duw boenk en ik was niemand... Ik die droomde altijd van een eigen paard, voelde iets bij hem en daar stond hij dan , mijn paard die niets terug voelde. In plaats van door te gaan ging ik ook beginnen zeuren van hmm ik kan het toch niet oplossen, mss zijn paarden toch niet voor mij weggelegd enz enz... gelukkig kreeg ik van een vriendin een mooie trap in de kont :-) en Ondertussen zal mijn mooie jongen bijna een jaar bij ons staan. Van een paardje dat voornamelijk in een box stond zonder iets van respect voor me naar een paard die nu continue op de weide staat die me komt begroeten (uit zichzelf, zonder dwang) als hij me op de wei ziet afkomen komt hij eraan, jawel nu heeft hij het wel voor mij! en ook voor mijn vriend.... en dan lach ik wel eens oke ik kan er nog niet mee rijden, nee dat is waar maar op een jaar tijd heb ik er veel mee bereikt! Ik kan het dus wel en net vandaag is het met gelukt om tijdens het eten geven hem mooi te laten wachten tot ik klaar was met het hooi te verdelen en hij dan nadien rustig aan de maaltijd kon beginnen.... ik geef toe dat ik trots ben dat dit geluk is en dit is ook dankzij die vriendin van me. zonder haar zou het nooit gelukt zijn.... maar ik weet ook dat het bijzonder moeilijk is om niet te vervallen in slechte gewoontes van negatief denken. Ik ben blij dat je dit ter sprake brengt zo weet ik dat ik niet alleen ben!

Mijn "beperkende overtuiging" is zonder meer twijfel de ik-heb-teveel-angst-overtuiging. Maar ik weiger om te stoppen met paardrijden. Voor die paar momenten waarin het hemels is om samen te galopperen door de wind blijf ik doorzetten en hoop ik om op een dag alleen een box binnen te kunnen lopen, het te kunnen optuigen zoals het hoort en zonder meer te kunnen beginnen aan de les...