Waarom ik geen voedselbeloningen gebruik om te connecten met paarden

Het is prachtig hoe paarden in verbinding gaan met mensen die in connectie zijn met zichzelf. Paarden doen dat van nature, dat is hoe ze zijn. Ze voelen heel goed aan of iemand bewust en aanwezig is en dan houden ze ervan om op een natuurlijke manier contact te maken en met hen in verbinding te gaan. Het is helemaal niet nodig om dat te “trainen”, te “belonen”.

Ik vergelijk dit graag met een kind dat contact zoekt bij zijn moeder. Het is natuurlijk voor het kind om dat te doen, als het zich veilig voelt bij een liefhebbende en warme moeder. Maar wat als het kind, elke keer het meer contact zoekt door haar hand vast te nemen, haar een kus of knuffel te geven, een snoepje krijgt? En dat de moeder dan zegt: Ja! Dat is goed wat je doet! Hier, omdat je dat gedaan hebt, krijg je van mij een snoepje!

Na een paar keer zou het kind het échte gevoel van connectie met zijn moeder verliezen. Het zou gaan denken: Ik wil een snoepje, dus ik ga haar een knuffel geven. De knuffel zou anders gaan voelen, minder warm, minder liefdevol. De knuffel zou zijn betekenis verliezen. Tijdens het knuffelen zou het kind al denken aan “de beloning”. De moeder zou altijd snoepjes bij haar gaan houden, want als haar kind naar haar toekomt, dan moet ze klaar zijn om te belonen. Dus ook de moeder kan geen zuiver contact meer voelen, want ook zij denkt al aan hoe en wanneer ze haar kind zal belonen. Beiden zijn niet meer aanwezig tijdens de knuffel, de intentie van de knuffel is niet zuiver meer…

Natuurlijk begrijp je meteen dat dit voorbeeld gewoon niet mogelijk is, geen enkele moeder op de planeet zal haar kind belonen met een snoepje als het kind contact zoekt, in haar nabijheid wil zijn. Het is gewoon niet “juist”, zoiets doe je niet. De gedachte alleen al geeft je een onbehaaglijk gevoel. Zoiets zou de natuurlijke connectie tussen moeder en kind breken.

Maar wat dan met paarden? Zien we niet vaak dat paarden “beloond” worden met voer omdat ze contact zoeken met de mens?

Wel, ik zal eerlijk zijn… In mijn zoektocht naar een diepere connectie met paarden heb ik dit ook geprobeerd…

En, het voelde fantastisch!

Want slechts na een paar keer dat ik paarden beloonde met een stukje wortel omdat ze contact met me zochten, kwamen ze al naar me toe van zodra ik in hun gezichtsveld verscheen! Het voelde geweldig! En wauw, sommige galoppeerden zelfs naar mij toe! En dat was niet alles. Sommigen kleefden aan mij als lijm, overal waar ik ging, gingen ze mee.

Helaas, dat fantastische gevoel was van korte duur.

Want niet lang daarna veranderde er iets…

De momenten dat de paarden naar me toekwamen en “connectie” zochten, begonnen anders aan te voelen… Het voelde vreemd aan en onnatuurlijk.  Eerst begreep ik niet goed wat het precies was, maar dan werd het steeds duidelijker.

Het ging hen nl niet meer om mij, niet meer om ons, niet meer om de connectie tussen elkaar, alhoewel het wel zo begonnen was.

Nee, nu ging het om “de beloning”.

Sommige paarden toonden dit heel duidelijk, terwijl andere paarden heel subtiel waren in hun verwachtingen tonen… Je kon het amper zien, maar zo zouden ze bvb heel lichtjes, enkel een fractie van een seconde, hun hoofd kantelen naar mijn hand of jaszak. Wie niet heel oplettend was zo het nooit opmerken, maar die kleine, korte, bijna onzichtbare beweging droeg een trieste boodschap met zich mee…

Connectie was niet meer zonder verwachtingen.

Niet voor het paard, maar ook niet meer voor mij.

Daarom, was het geen echte connectie meer…

Onnodig te zeggen dat ik bij dat besef gestopt ben met het “belonen” van paarden wanneer ze contact zochten. De eerste dagen kwamen ze nog steeds in galop naar me toe. Na nog een paar dagen stapten ze naar me toe maar wanneer ze doorhadden dat er niets meer te krijgen viel, draaiden ze zich om en gingen ze weer weg. Na nog een paar dagen graasden ze gewoon verder..

Maar daar zat ik niet mee, vanaf dat moment wist ik dat ik enkel maar tijd moest spenderen met hen, in hun weide of in hun paddock. Mezelf zijn en aanwezig zijn, samen met hen. Dat is de eerste stap naar echte connectie.

En daarbij maakt het niet uit of het paard naar je toe komt of niet, dichtbij naast je staat of een eind verderop graast. Soms zullen ze naar je toe komen en contact zoeken, soms hebben ze nood aan afstand. Ik voel heel sterk aan, dankzij mijn experiment met voedselbeloningen, dat echte connectie alleen kan ontstaan door op een natuurlijke manier samen te zijn, samen zijn zonder verwachtingen.

Samen zijn. Gewoon, voor het genoegen van het samen zijn.

(Ik wil hier duidelijk stellen dat ik niét tegen voedselbeloningen ben tijdens de training. Ik geef paarden voedselbeloningen maar alleen maar tijdens bepaalde “trainingen” of alleen maar wanneer er al een natuurlijke connectie is. “Training” betekent voor mij het aanleren van onnatuurlijke dingen of dingen die moeilijk zijn voor het paard. Dan kunnen voedselbeloningen, net als andere vormen van beloning, een hele grote hulp betekenen en motiverend zijn voor veel paarden. Dus ik gebruik voedselbeloningen wanneer ik voel dat dit het paard helpt om iets beter te begrijpen, maar ook wanneer het hen helpt meer plezier te hebben bij sommige oefeningen. Maar, zoals ik uitgelegd heb in de tekst: een connectie opbouwen met anderen – paarden of mensen – is heel natuurlijk voor een paard, het is een sociaal dier, net als de mens, dus contact maken en connectie zoeken zou nooit “getraind” moeten worden, en dus ook niet “beloond” moeten worden.)

Header foto door Princess Botulism 2008,
http://creative commons.org