Wijken voor druk is wat een paard leert in alle trainingsystemen (of ze het nu zo noemen of helemaal niet benoemen en of ze nu “aan grondwerk doen” of alleen rijden). Er wordt daarover vaak gezegd: als een paard niet vlot reageert op lichte druk (fysiek of drijvend), dan moet je de druk vergroten, zodat het paard uiteindelijk wel wijkt. Wat heel vaak gebeurd is dat mensen dit áltijd, bij élk paard en in élke situatie doen.
Mijn mening is dat het ook anders kan en anders moét bij veel paarden.
Laatst gaf ik les aan iemand die werkte met een voor haar onbekend paard. Dit paard werd jarenlang niet meer getraind. Aanrakingsoefeningen gingen goed, leidoefeningen gingen goed en nu, na een paar lessen grondwerk en veel oefenen tussendoor, wilden we een begin maken met het cirkelwerk.
De lesklant is zeer ervaren met paarden maar was altijd al gewend om met haar eigen paarden het principe toe te passen zoals hierboven: als een paard niet wijkt voor lichte druk, dan verhoog je de druk tot het paard wijkt, wat er ook gebeurd…
Zijn reactie op de druk verhogen…
Ik laat mensen met ervaring meestal eerst tonen hoe ze iets aanpakken om dan in te spelen op wat ik zie. De lesklant vroeg het paard om op de cirkel te vertrekken met haar leidende arm hoog en met haar drijvende arm drijvend naar de schouder zodat het paard de schouders naar de volte zou brengen. De ruin reageerde niet onmiddellijk en de lesklant verhoogde de druk: zijnde feller drijven, hoger, sneller, luider, dichter naar het paard toe. Het paard vloog plots als een raket de cirkel op en na een cirkel draaide hij zich vliegensvlug naar binnen en stond de lesklant gespannen aan te kijken.
Ik vertelde haar wat ik gezien had: hoe ze het paard op de cirkel gestuurd had, wat de reactie was van het paard en hoe we het nu gingen aanpakken.
Ze probeerde, maar hield haar beide armen nog steeds te hoog, dreef de druk toch onbewust nog iets op en de ruin reageerde nu door fel met het hoofd te gaan schudden, achterwaarts te lopen, naar voor te springen en dan weer als een raket de cirkel op te vliegen. Na ongeveer een cirkel draaide hij zich weer om en stond de lesklant weer met grote gespannen ogen aan te kijken. Hij schudde nog steeds heftig met zijn hoofd.
Vragen en … wachten!
Ik vroeg de lesklant om te wachten tot hij zijn spanning kwijt was. Ze stonden beiden stil, Samen Zijn, het paard liet na een tijdje het hoofd zakken en werd weer rustig.
Toen liet ik de lesklant zelf zien wat ik bedoel met “vragen en wachten”. Vragen en wachten is niets meer dan je vraag stellen en deze rustig blijven stellen, zonder de druk te verhogen. In dit geval: ruimte maken voor het paard om op de cirkel te gaan, schouders en armen laag houden (onder ellebooghoogte), je eigen zwaartepunt en ademhaling laag houden, je navel richten naar waar je graag wil dat het paard heen gaat en dan lichtjes met je drijvende arm drijven. De druk niet opbouwen, op geen enkele manier, alleen vragen en… wachten.
En ja hoor, daar ging de ruin rustig op de cirkel. Geen achterwaarts trekken, niet naar voor springen, geen hoofdschudden, geen spanning. Na een cirkeltje stopte hij en keek me rustig met zachte ogen aan.
Dat was iets helemaal nieuws voor de lesklant: vragen en wachten ipv de druk verhogen… “Ik heb altijd geleerd dat je dat niet mag doen, want dat je je paard dan net leert om níet te reageren…” zei de lesklant, “Maar dit werkt veel beter bij dit paard!”.
Ja, vragen en wachten… zo eenvoudig kan het zijn!
Ps: lees ook het artikel “wijken voor druk: wijkt het paard of ontwijkt het paard?”
Corine
op 14 Aug 2015